Geopolymeren

Nadere omschrijving

Geopolymeren is een verzamelnaam voor alkaligeactiveerde aluminiumsilicaten.

Het zijn anorganische bindmiddelen die meestal bestaan uit twee basiscomponenten:

• reactieve aluminium- en siliciumhoudende hoofdbestanddelen (bijv. vliegas, hoogovenslak of metakaoline);

• een sterke alkalische activator (bijvoorbeeld waterglas of natriumhydroxide).

De verhardingsreactie tussen de hoofdbestanddelen en de activator is niet vergelijkbaar met de hydratatie van portlandcement met water. In plaats van hydratatie is er sprake van polymerisatie waarbij een aluminiumsilicaatnetwerk wordt gevormd. In deze reactie speelt water geen rol.

Toepassing van geopolymeren is een technologie die nog ouder is dan de overbekende 'weg naar Rome'. Voorbeelden voeren zelfs terug naar het oude Egypte, naar de tijd van de bouw van de eerste piramiden.

Bepaalde eigenschappen van geopolymeer beton zijn vergelijkbaar en in sommige gevallen beter dan traditioneel beton:

• een hoge (eind)sterkte;

• thermisch zeer stabiel (tot circa 1000 °C);

• een snelle reactietijd, dus een snel bereiken van de eindsterkte;

• goed bestand tegen vorst-dooicycli;

• weinig krimp;

• bestand tegen sulfaten en andere vormen van chemische aantasting;

• een lage ‘indringsnelheid’ (diffusie) van bijvoorbeeld chloride-ionen;

• niet gevoelig voor alkali-silicareactie.

Een nadeel vormt de moeilijk beheersbare verwerkbaarheid.

Normen/aanbevelingen/literatuur

• Cement 2013/7, P. de Vries, Kan cement zonder klinker?